سیاست های مداخله ای کشورها در باروری

باروری به دلیل افزایش موالید، یکی از مؤلفه های اصلی۱ تأثیر گذار بر رشد طبیعی جمعیت است. عامل مقابل و کنترل کننده ی آن در حالت طبیعی مرگ و میر است. در گذشته به دلیل مرگ و میر زیاد، خانواده ها برای داشتن تعداد فرزندان مطلوب ناگزیر بودند فرزندان بیش تری را به دنیا بیاورند. در نتیجه باروری در بالاترین سطح خود قرار داشت. با وقوع انقلاب صنعتی (در قرن ۱۸ میلادی)، سطح بهداشت عمومی بالا رفت و مرگ و میر به شدت کاهش یافت اما باور قدیمی در مورد فرزندان بیش تر، همچنان وجود داشت و مانع از کاهش سطح باروری می شد. مدت زمانی که لازم بود تا این باور در جهت کاهش موالید تغییر کند، برای افزایش ناگهانی جمعیت (انفجار جمعیت) کافی بود. فزونی رشد جمعیت نسبت به رشد منابع طبیعی، دولت ها را بر آن داشت تا برای جلوگیری از بروز کمبودها و تأمین منابع در کنار سایر پیامدهای اجتماعی و اقتصادی رشد جمعیت، برنامه ریزی (مداخله) کنند. مداخله ی کشورها در رشد جمعیت از طریق تدوین سیاست های مربوط به کنترل مؤلفه های آن انجام می شود. در چنین شرایطی اگر مداخله ی دولت ها به موقع صورت نگیرد، بحران جمعیتی رخ می دهد که برای حل آن باید بیش تر هزینه شود. از سوی دیگر جمعیت پدیده ای پویاست و نمی توان با یک دوره برنامه ریزی به نتیجه ی مطلوب رسید. لذا مداخله ی دولت ها در این خصوص ممکن است طولانی مدت باشد. این مقاله با هدف بررسی سیاست های مداخله جویانه ی دولت ها در سطح باروری به عنوان یکی از مؤلفه های رشد جمعیت در دهه های اخیر با تکیه بر مستندات سازمان ملل تهیه شده است.